XHAXHI DOKTOR MOS I MERRNI LEKE BABIT TIM

Histori e vertete
Xhoni ishte një vogëlush i varfër 11-vjeçar. Xhoni nuk është më! Trupi i tij pa jetë, një ditë më parë është varrosur në Tepelenë.

Xhoni R. sapo kishte ardhur familjarisht në Durrës. Nuk kishin aq para sa të paguanin një qira banese. Banonin përkohësisht (sa "të rregulloheshin".. ) tek shtëpia e hallës, e cila kishte migruar përpara tyre në këtë qytet.
I kishte tërhequr bukuria e bregdetit, e cila ngjall edhe shpresa, dhe, prindërit, duke luftuar për një të ardhme më të mirë për fëmijët, u joshën në këtë ëndërr të shkurtër.

Xhoni jetonte me këto ëndrra, deri në momentin kur një makinë, që drejtohej nga një vajzë pa patentë, e përplasi tek luante në breg të detit. Shteti paguan zyrtarë për patentat, paguan policë për t'i kontrolluar ato, paguan prapë policë për të mbajtur rend e rregull në një zonë ku nuk lejohen makinat.
Por ja që ia morën jetën vogëlushit, në bregun e detit të ëndrrave të tij.
Policia, (po ajo polici që ka për detyrë të ruajë që në atë breg të mos shkelin goma makinash), njoftoi vdekjen e fëmijës, me një gjuhë të thatë zyrtare:

"Dje, rreth orës 17.30 të pasdites, në sektorin Hekurudha Plazh, duke lëvizur në bregdet, një veturë në pronësi të shtetasit K.D., me targa DR 8161 e ka aksidentuar shtetasin Xhoni Recka, 11 vjeç, banues në lagjen nr.13. Është dërguar në spitalin rajonal të qytetit, në gjendje të rëndë shëndetësore. Në orët e para të mëngjesit të ditës së sotme, ka ndërruar jetë".
Këto thoshte komunikata e shtetit për "shtetasin Xhoni Recka, 11 vjeç" (!).

Mjekut Met Kaci, i mbushen sytë me lot kur flet. Thotë që nuk është ndjerë kurrë më parë kështu. Kujton momentet kur fëmija u soll në sallën e urgjencës së Spitalit Rajonal të Durrësit dhe mezi merrte frymë. E, ashtu në grahmat e fundit të jetës, tha një frazë, që dr. Metit dhe mjekëve të këtij spitali, ndoshta do t'u mbetet përjetë në kujtesë: "Xhaxhi doktori, mos i merrni lekë babit tim, se ne jemi të varfër...".

Kërthiu kishte mbyllur sytë paqësisht, pa akuzuar askënd, vetëm me merakun e fukarallëkut të prindërve të tij, të cilët do t'i linte edhe më të varfër tashmë.
Dr. Meti e ka të vështirë këtë rrëfim: "Po i bllokohej frymëmarrja dhe, pasi na tha atë frazën për babanë, bëri një pauzë dhe foli prapë, duke na parë në sy: "Nuk marr dot frymë...".

I vumë oksigjenin. Ka qenë një operacion që e kemi bërë me dhimbje të pashoqe. Zgjati 3 orë e gjysmë dhe u krye me profesionalizëm nga kirurgët Ilir Shani dhe Naim Mediu. Ata bënë të pamundurën, por aksidenti i kishte dëmtuar, me pasoja të pariparueshme, shpretkën dhe shkatërruar enët e mëdha të gjakut. Pas marrjes së gjakut, u duk sikur u përmirësua, por..."

Nuk rezistoi dot më shumë trupi i dobët i Xhonit. Dhe iku. Iku me kërkesën-akuzë: "Xhaxhi doktori, mos i merrni lekë babit tim...". Në Spitalin e Durrësit janë ende të shokuar.
Xhoni tashmë është varrosur në Tepelenë. Por, edhe që atje, AI AKUZON me kërkesën e tij fëmijërore.

Shume prekese.
Pavarsisht se jane fjalet e fundit te nje femije qe po vdiste, provojeni e te shkoni tek doktori pa pasur lek.

shkrimi i mesiperm eshte marre nga e perditshmja shqiptare "shekulli" ne fund te artikullit kemi dhe nje ngushellim nga ana e redaksise se kesaj gazete te cilen po ua pasqyrojme


Të dashur prindër të Xhonit!

Në emër të stafit të "Shekulli"-t, dua t'ju them se jemi të gjithë me shpirt afër jush në këto orë dhimbjeje. Personalisht, nëse më lejohet, do dëshiroja të isha aty për t'ju përqafuar dhe ngushëlluar, edhe pse e di që nuk ekzistojnë fjalë apo veprime në botë që mund t'jua lehtësojnë këto ditë zemrën.

Nuk dëshirojmë që ky shënim të shërbejë për të rritur revoltën ndaj mjekëve. Ata janë njësoj viktima të kësaj shoqërie mizerje që kemi (ç)ndërtuar. Viktima, po aq sa pacientët e tyre. Viktima, po aq sa ne të tjerët.
Jemi të gjithë të marrë peng, nga një klasë politike e degjeneruar, që na jep përditë dëshmi të qarta, që nuk është e aftë të vendosë rregulla e drejtësi në asnjë segment social të këtij vendi me kaq pak territor e me kaq pak banorë.

Mjekët, mësuesit, ushtarakët, pensionistët, emigrantët, të papunët e panumërt të këtij vendthi, janë në këtë gjendje, sepse shteti nuk është në detyrë.
Sepse politika këtu, merret me veten. Gjithçka që mund të bëjë kjo kastë e papërgjegjshme, është të na japë përditë shembullin e rrugaçërisë pa kufi në sjellje dhe komunikim. Gjithçka që mund të bëjë kjo bandë me kollare, është të na japë përditë shembullin e pështirë të pasurimit të shpejtë personal.

Familjarë kryeministrash që bëhen milionerë, ministra, deputetë, dhe zyrtarë të lartë, që nisin e bëjnë papritmas jetë në standarde Hollivudi.
Një bandë xhepistësh ordinerë që shfrytëzojnë padijen, varfërinë dhe kaosin moral, për të futur duart përditë në xhepat e këtij populli kaq të etur për të jetuar, së paku, si fqinjët. Vjedhin!

Vjedhja mund të quhet me terma që ua lehtësojnë ndërgjegjen, por në thelb është prapë vjedhje.
Vjedhin paratë që duhej të shkonin në spitale, në shkolla, në dije, në rend. Shkatërrojnë me militantë dhe logjikë klanore sistemet që do t'i përmirësonin këto fusha.

Është pikërisht ky shembull pasurimi dhe rrugaçërie i ardhur "nga lart", që e ka bërë këtë shoqëri ku jetojmë të egër, të padrejtë, materialiste në ekstrem; një shoqëri ku vetëm fëmijët e maskarenjve të politikës mund të shkollohen, shërohen dhe pasurohen. Kurse Xhonit i "takon" të vdesë. Një shtet në detyrë do ta shpëtonte Xhonin. Një politikan i ndershëm do t'i shpëtonte fëmijët e Gërdecit.

Kolegu im, Mark, me të drejtë, në fund të shkrimit të tij, thotë që trupi i atij fëmije akuzon. Akuzon Big Brotherin medio-politik, që broçkullis përnatë në ekrane për pazare postesh, por jo për "vogëlsitë" që marrin jetë. "Merreni dhe çojeni në Qeveri e në Kuvend këtë shtatore..."
Xhon, të ndjej njësoj si djemtë e mi! Shko në paqe, fëmijë i dashur!

Në emër të redaksisë së "Shekulli"-t:
ADRIAN THANO