Vargjet e poezive qe ju ngelin ne mendje .

Ketu mund te shkruajme vargjet qe na ngelin ne mendje kur lexojme nje poezi te bukur dhe çfare ndiej kur lexoj keto vargje.
Vargje me mesazh te fuqishem shoqeror, dashurie apo atdhetare etj.

GRUA
Ki gjithmone parasysh qe lekura formon rrudha
floket thinjen
ditet transformohen ne vite...
Por ajo qe eshte gjithmone e rendesishme nuk ndryshon;
forca jote e bindjet nuk kane moshe.
Pas çdo linje mberritje ka nje linje nisjeje
Pas çdo suksesi ka nje tjeter zhgenjim.
Derisa te jesh gjalle,ndjehu e tille
nese te mungon ajo qe beje,kthehu mbrapa e beje
mos jeto me fotografi te zverdhura...
Insisto edhe pse te gjithe presin qe te heqesh dore.
Bej ne menyre qe ne vend te meshires te te tregojne respekt.
Kur per shkak te viteve nuk do te mundesh me te vraposh,at'here hec shpejt
kur nuk do te mundesh me te hecesh shpejt,at'here hec
kur nuk do te mundesh me te hecesh,at'here perdor shkopin

Por mos u ndalo kurre!!!

NENE TEREZA

BUZQESH GJITHMONE,
EDHE PSE BUZQESHJA JOTE ESHTE E TRISHTUAR,
PASI ME E TRISHTUAR SE NJE BUZQESHJE,
ESHTE TRISHTIMI QE NUK BUZQESH KURRE.

endem neper erresir te fshihem
mga njerzit sdua te me shoh
askush sdua te mi shohin lotet
sdua te me shohin mua
sdua te te din pse qaj
po ata ndoshta e din po sme thon mua
zhytem ne lot duke e ditur
qe kam mbetur vetem ne kete klas
nuk ka njeri per mos meje dhe nje fotografi
tani nuk ka kush te me ngushlloj ne dhimbjet e mija
nuk ka kush te bej detyra me mua te me ndihmoj
e kujt ti them e kujt ti qaj
shtrihem mbi voorrin tend nis te pastroj dheun
sado qe te dua skthehesh dot tek un
ti shkove me le vtem sot une vuaj aq aq shum
sot shkoj te vorrezat te shoh ty e era
shiu dhe bora te shoqeroj ty ne ato dit kur une sjam me ty
me kan premtuar stinet qe do te ruajn ty e ti do me
ruash mua nga qjelli ka nevoj per ty........................................................

shkoj e vi si era
nuk e di ku shoj
aaa ka endem
rri me mendimet e mija
buz lumit te heshtjes
e di qe diqka me thot zemrai me
qe do ndodh nje tragjedi
nuk e di pse kam kesi ndjenje
ate dit une isha ne mendime
sa fort po rrahte kjo zemra ime
nuk e di as vet si ka ndodhur qe ate dit
kam mar ate lajm por sod une qaj edhe
kam mall me mungon aq shum kushdo qe drejtoj pelumbin
nga ti sod ndoshta vuan e se din PSEE ka ber ate gabinm
nuk mund te jetojm nuk mund as te qajm
por nje gje e dim qe sot 15 e neser 50
nuk e hudhim shokun vellan ne harrim ................................?????.

Vaji i bylbylit

Po shkrin bora,
dimni po shkon,
bylbyl i vorfën
pse po gjimon?

Poshoi murlani
me duhi t’vet,
bylbyl i vorfën
çou, mos rri shkret.

Gjith fushët e malet
blerimi i mbëloi,
livadhi dhe pema
gjithkah lulzoi.

Ndër pylla e orgaja,
n’ma t’mirn vend,
me rreze dielli
po e gëzon gjithkënd.

E tui gjimue
shkon rreth e rreth
nji prrue qi veret
rrjeth nëpër gjeth.

A’ çilë kafazi.
bylbyl flutro,
nder pyje o agraja
bylbyl, shpejto.

Kërkush ma hvin
atje s'ta pret
me zeher hajein
kerkush s'ta qet

Kafaz ke qiellin,
epshin pengim,
e gjith ku t'rreshket
shkon fluturim.

Nëpër lamije
ke me gjetë mel,
për gjith prandverën
nj'ajo bukë t'del.

E kur t'zite edi
nder prroje pi,
te nj'ato prroje
qi ti vetë di.

Tash pa frigë çerdhen
ban m'ndoj lis,
nuk je si i nieri
qi nuk ka fis.

E kur t 'vin zhegu
kur djelli shkon,
ti ke me këndu
si ke zakon.

Rreth e rreth gjindja
me t'ndie rri,
prej asi vendit
dahet mezi.

A'çilë kafazi,
bylbyl, fluturo,
ndër pyje e ograja,
bylbyl, shpejto.

Ndër trandofile,
ndër zamakë nga,
ku qeshet kopshti
idhnim mos mba.

Po shkrihet bora,
dimni po shkon,
bylbyl i vorfën
pse po gjimon?

ESHTE CUDI KUR JE FEMER(Mimoza Ahmeti)

Mau tani me vjen per te qare.me duket sikur
shkarkesa yjesh me jane grumbulluar te syte.
Dot nuk duroj,
ndersa cengelat e nervave nderas terhiqen
kundrejt njeri-tjetrit.
Kangur me foshnje ne xhep
duket figura ime se largu
ketu ne bregdet.
Me vjen per te qare.-jam bere barre.
Me siguri molusqet e buta tani
levizin kapaket e forte brenda ujit
dhe kandilet e kuq
kushedi ç'udhetim te mahnitshem
kane marre
Eshte çudi kur je femer...
E keni pare natyren kur tmerrohet,fryn
e shkaterron!
Kur si perbindesh shkriferon germadhat
e mohimit...
Pastaj,kur pastaj,e lehte dhe e trandur,
me syte e medhenj plot hije
pret nje vazhdim,nje lindje femije
buze detit kur u vjen per te qare,per te qare,
ngaqe se si eshte ,eshte me barre.
Ne ato ore te dites kur molusqet e buta
hapin kapaket e forte brenda ujit
dhe kandilet e kuq
kushedi ç'udhetim te mahnitshem kane marre

DY BUZE...(Migjeni)

Dy buze te kuqe,
dy deshira te flakta,qe afshinma thithen,
gezimin ma fiken,
si fantazma hiken
nder do bota te larta..
Dy buze si tepergjakta,
dy deshira te flakta,
qe afshin ma thithen
ne buze kur mu njiten
andjet m'i trazuen,
zemren ma terbuen,
trurin ma helmuen
e ne fund u merguen...
dy buze te kuqe.
bukuri fatale,
te nje gruaje sterzane
nje pjese zemre ma nxorrne,
nje pranvere te tane me morne
dhe gezimin ma vodhne...
ato dy buze te kuqe
dhe dy lote te mija
qene shenja te dhimbjes,
kur me vrau bukuria,
kur me zu dashuria
e me dogji rinia.

Nese shkruaj...
nese po te shkruaj,mos me padit
nese po te shkruaj,do te thote se po guxoj
po guxoj,die patur frike.

Ti mekati im i pabere
rrin pingul ne arsyen time te parealizuar.
te parealizuar.
Dhe kryqezohem ne nje ankth
prej te cilit pata frike pre dite
kur te thoshja;jam trime.
prej te cilit frike psakam edhe ne kryq.
Ne mos qofsha kryqi e ankthi bashke!
Nuk me ka mbetur asgje me ç'ka mund ta vras friken
me ç'ka mund te te mbuloj,
ndonese tash kam filluar te te fsheh
(nen lekuren qe shosh po me behet)
Nuk desha ta besoj se ishte duke ndodhur

Ti nuk me do..

Ne nuk i do endrrat e mija
Vriti!
Jo duke me lene!

Ne nuk i do endrrat e mija
Vriti!
Jo duke i djegur!

Endrrat e mija...
Mbajne emrin tend
dhe dashurine time
te nemur

Vdekja e Nositit


Me zjarr ju flas... me zjarr
Ne gjirin tim kam hapur varr...
Qe t'i jap shprese-edhe t'ja marr...

Un' ik liqerit zemerak
Fatlum dh' i paster si zembak,
Po zemra ime kullon gjak:

Se vijne-urtuar zogjte-e mi,
Dh'u jap ushqim me dashuri -
Nje dashuri per llaftari:

Pa nis ah! Gjirin ta godas...
Dh'e hap ah! gjirin per nje cas...
Dh'i nginj ah! zogjte- e vdes me gas!...

Ahere - helmohet e bucet
Pas mallit tim liqer-i shkret,
E rrit tallazin posi det.

Ay e tund , ay e shkund,
Ay e hap sa me te mund,
Gjer mun ne gjit,gjer mu ne fund.

E shpirtin dyke ma percjelle
Me thote ah! shih sesa 'sht'i felle...
Ky gjir'i em qe te pat pjelle...

Me zjarr ju flas...
Me zjarr...

KETU S'DO JEM-DRITERO AGOLLI

Ketu s'do jem do jem larguar
ne toke i tretur si te tjere
ne kafene e prefrruar
nuk do me shohin kamarieret

dhe neper udhet ku kam ecur
S'do ndihet kolla ime e thate
Mbi varrin tim do te rrije i heshtur
Nje qipariz si murg i ngrate

Ti do trishohesh atehere
Se s'do me kesh ne dhome te gjalle
Dhe kur ne xham te fryje ere
Do qash me eren dalengadale

Por kur te jesh merzitur shume
Ne raft te librave kerkome
Aty do jem i fshehur une
Ne ndonje fjale e ndonje shkronje

Mjafton qe librin pak ta heqeh
Dhe un do te zbres do t'vi prane teje
Ti si dikur me mall do qeshesh
Si nje blerim pas nje rrekeje

NE PARKUN QE MBULUAN FLETET-ISMAIL KADARE

Ne parkun qe mbuluan fletet
te dy ne ecim qetesisht,
pas shijes saj ka shtruar vjeshta
qilim te verdhe natyrisht.

Dhe ndoshta si nje enderr e zbehte
ju fanit nje muzg i vone
ky park q'e kan'mbuluar fletet
ku pas kaq shekujsh ti po shkon.

Nga vagabondet me cigare
ti mos u tremb e dashur kot
imazhin tend as dinozauret
shekuj me pare s'e shtypen dot.

Qe ti te vije kaq e bukur
me keta floke,me kete hap
toka te egren klime e zbuti
dhe akullnajat ktheu mbrapsht

Dhe s'kish se si te ndodhte ndryshe
te ndodhte ndryshe s'kish se si.
U desh te zhdukeshin perbindeshat
qe te kjo bote te vije ti ...

Kroj i Fshatit t'one

Kroj i fshait t'one uje i kulluar,
C'na mburon nga pylli dyke mermeruar.

Vene mbushin uje vashat an'-e-mbane,
Cipezen me hoje lidhur me-nj'-ane;

Cipezen e bardhe,cipezene kuqe,
Gushen si zembaku,buzen si burbuqe.

E si mbushin uje, bubu! c'm'ju ka hije
Ndaj kethehen prape me hap nuserije:
Ndezur yll'i ballit si yll shenterije.

II

Kroj i fshatit t'one, ngjyre-'rgjendi-i-lyer,
Qe nga rrez'e pyllit c'na mburon rrembyer.

Vene pijne uje trimat an'-e-mbane
Takijen me lule permbi sy me-nj'-ane.

Takijen e dlire, takijen e nxire,
Buzen me te qeshur...me te psheretire...

Mbrenave kur uji mermeron nga-dale,
Vjen t'i thote trimi vashes nj'a dy fjale:

Vashezene bujare qe po vij me krua
Sec e pershendeta,sec m'u turperua
Papo ula kryet e shkova si grua.

Kroj i fshatit t'one,tete sylynjare,
Ne tete krahina qenka kroj i pare;

Qenke nje ne bote,s'paskerke te dyte,
C'na sheroka plaget,c'na sheroka syte.-

Kroj i fshatit t'one,n'ate pyll me flete,
Derdhet aq i eger,derdhet aq i qete,
Posi mall'i zemres mun ne gji te shkrete:

Derdhet aq i eger,derdhet aq i qete,
Posi mall'i vashes,qe djeg me te fshete,
Posi mall'i trimit,qe bucet perpjet,
Obobe!si malli,qe nuk vdes perjete

Poema e Mjerimit-MIGJENI


Kafshatë që s'kapërdihet asht, or vlla, mjerimi,
kafshatë që të mbetë në fyt edhe të zë trishtimi
kur shef ftyra të zbeta edhe sy t’jeshilta
që t'shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita
edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin
të tan jetën e vet derisa të vdesin.


E mbi ta n'ajri, si në qesendi,
therin qiellën kryqat e minaret e ngurta,
profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta
shkëlqejnë. E mjerimi mirfilli ndien tradhti.
Mjerimi ka vulën e vet t'shëmtueme,
asht e neveritshme, e keqe, e turpshme,
balli që e ka, syt që e shprehin,
buzët që më kot mundohen ta mshefin -
janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes,
t'mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës
mbi t'cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm
me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.


Mjerimi s'ka fat. Por ka vetëm zhele,
zhele fund e majë, flamujt e një shprese
t'shkyem dhe të coptuem me t'dalun bese.


Mjerimi tërbohet n'dashuni epshore.
Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, t'qelbta, t'ndyta, t'lagta
lakuriqen mishnat, si zhangë; t'verdhë e pisa,
kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajnë fillin t'marrët, shërbtorët dhe lypsat
që nesër do linden me na i mbushë rrugat.


Mjerimi në dritzën e synit t'kërthinit
dridhet posi flaka e mekun e qirit
nën tavan t'tymuem dhe plot merimanga,
ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga,
ku foshnja e smume qan si shpirt' i keq
tu' ndukë gjitë e shterruna t'zezës amë,
e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq,
mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë.
Foshnj' e saj nuk qesh, por vetëm lëngon,
e ama s'e don, por vetëm mallkon.
Vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit
ku foshnjën përkundin lot edhe të fshamit!


Mjerimi rrit fëmin në hijen e shtëpive
të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,
ku nuk mund t'u prishet qetsia zotnive
kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.


Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet,
don ta msojë t'i iki grushtit q'i kërcnohet,
atij grusht që n'gjumë e shtërngon për fytit
kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit
dhe fetyrën e fëmis e mblon hij' e vdekjes,
një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes.
Nji fryt kur s'piqet dihet se ku shkon
qashtu edhe fëmia n'bark t'dheut mbaron.


Mjerimi punon, punon dit e natë
tu' i vlue djersa në gjoks edhe në ballë,
tue u zhigatun deri n'gjujë, n'baltë
e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë.
Shpërblim qesharak! Për qindenjë afsh
në ditë - vetëm: lekë tre-katër dhe "marsh!".


Mjerimi kaiher' i ka faqet e lustrueme,
buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme,
trupin përmendore e një tregtis s'ndytë,
që asht i gjikuem të bijë në shtrat vet i dytë,
dhe për at shërbim ka për të marrë do franga
ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.


Mjerimi gjithashtu len dhe n'trashigim
-jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme,
por eshtnat e shtrembta e n'gjoks ndoj dhimbë,
mund që t'len kujtim ditën e dikurshme
kur pullaz' i shpis u shemb edhe ra
nga kalbsin' e kohës, nga pesha e qiellit,
kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za
plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit,
ish zan' i njeriut që vdiste nën tra.
Kështu nën kambët'randë t'zotit t'egërsuem -
thotë prifti - vdes ai që çon jetë të dhunuem.


Dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash
mbushet got' e helmit në trashigim brezninash.
Mjerimi ka motër ngushulluese gotën.
Në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale
të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën
n'fyt për me harrue nandhetenand' halle.
E gota e turbull, gota satanike
tu' e ledhatue e pickon si gjarpni-
dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,
nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike.
Tê gjitha hallet skami n'gotë i mbyt
kur njiqind i derdh një nga një në fyt.
Mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina
dhe bajnë tym si hejt q'i ban shkrum shkreptima.


Mjerimi s'ka gëzim, por ka vetëm dhimba,
dhimba paduruese qe t'bajnë t'çmendesh,
që t'ap in litarin të shkojsh fill' e t'varesh
ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.


Mjerimi s'don mshirë. Por don vetëm të drejt!
Mshirë? Bijë bastardhe e etënve dinakë,
t'cilt n'mnyrë pompoze posi farisejt
i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak
tu' ia lëshue lypsiti një grosh të holl' n'shplakë.


Mjerimi asht një njollë e pashlyeme
n'ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj.
Dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme
ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj.

PELEGRIN

Une jam prej kohesh pelegrin
Udhetar ne vendin e shpreses se thyer
Jam ndare padashur nga karvani im
Mes shtigjeve nga vapa e shirat gerryer

kerkoj karvanin tim ne rere e ne shpat
karvanin qe e ka nderruar drejtimin me kohe
Ndaj ne udhe jam krejt i humbur, jam fillikat
Me shami te grisur lidhur ne koke

Per uje buza ime u be zhur
Dhe syte me shpojne nga shterrja e lotit
Me duhet te arrije karvanin e tretur qekur
Capitur mes vapes, mes shiut e te fothtit

Une jam prej kohesh pelegrin
Shtegtar i karvanit te humbur
Dhe bart ne kurriz nje premtim
Te dhene ne hirin e gjysherve te mundur

HESHTJA

Cigaria u dogj gjer ne fund
Mbi tryeze gjumi me mori
Ne xham era perdet i tund
Dhe hesht koridori.

Me koke ne tryeze te flesh
Te shohesh enderra te blerta
Sa ndot!...Te zgjohesh e prap te gjesh
Ne qoshe te vjellat e lena nga jeta


agolli

PULEBARDHA

Pulebardhen ne reren e lagur e gjetem,
E kishte thyer kemben nen gjurin e brishte
E kishin lene shoqet ne bregun e detit vetem
E kishin lene e askush nuk e priste.

Pulebardhen ne dhomen tone e shpume
E u mesua me ne si njeriu i shtepise,
Vec nga dritarja shikonte detin me shkume
Dhe valen qe ngrihej mes shiut e stuhise.

Jetoi pulebardha shume ne dhome,
Po humbi papritur nje dite,
Nje dite kur deti hidhej mbi reren e njome,
Nje dite kur vinin stuhite...

Dhe shkuam ne det ta kerkonim,
Kur vala me valen si deshet kokat kishin perpjekur,
Kur era dhe rete renkonin,
Dhe gjeten pulebardhen te vdekur...

E pame!
Kishte hapur krahet e bardhe ne reren e njome,
E pame!
Ndofta nuk donte te vdiste ne dhome.

TI DO TE HESHTESH-MIMOZA AHMETAJ

Ti do te heshtesh gjate ate dite,
ndoshta per fare ate nate,
kur te mos jete
mbi sferen e humbur te tokes,
figura ime krenare
me syte e fuqishem si shpeze
qe vec lirise i perkasin,
qe ti i deshe aq shume.
Ti do te heshtesh djale,
ti do te heshtesh,burre,
ti do te heshtesh,shpirt,
kur te mos jem me une.
Dhe mjekra jote peshtetur mbi klavikul,
do te heshte.
Oh,nuk do te jete me ajo heshtje,nje nga ato qe vibrojne afrimin.
Ajo heshtje e madhe,
ajo heshtje e mungeses,
ajo heshtje e kthimit tend,
ne nje,ne nje,ne nje.
Ti qe gjithmone me mua ishe dy,
dhe prape njesuar,
po kurre bir vetmie.
Do te heshtesh,
ti qe aq pak flisje dhe heshtjet i krisje
ti qe i kishe fjalet si guaska te rralla,
qe m'u desh aq rruge te eci per ti gjetur,
do te heshtesh ti,qe aq shume te desha,
Do te kthehesh ne nje burre si mijera
(kurre nuk mbaron argateria se ngreni burra.)
Do te heshtesh.Do te cohesh.Do te ikesh qe andej,
krahthyer drejt gojes se argaterise do t'ikesh
duke tu zvogluar trupi,shpatullat ne largesi.
(Pika me rafte sa fort ti desha shpatullat!)
Do te ikesh argati im,do te zhdukesh,
dhe ketu historia jone do te mbaroje
historia jone e padegjuar
qe e pergjonin yjet e pikuar
e qe kapnim me dore nen çati.