Vargjet e poezive qe ju ngelin ne mendje .

...
Kjoft mallkue njaj bir shqiptari
qe ket gjuhe te perendise
trashegim qe na e la i pari
nuk ja trashegon dhe fmise.
...

VETEN E VRASIM PERDITE


Veten e vrasim perdite.
Ne tavolina
te pista kafenesh.
Ne rrjeshta
te ndyte gazetash.
Ne qarqe
prapesish, intrigash.
Vritemi
ne nje vdekje te ngadalte.
Dhe, oh, Zot,
s'arrime ta kuptojme vetvarsjen tone.
Vjen pastaj nje cast.
Merr revolverin.
Kembeza
nuk hiqet.
Ke vdekur prej kohesh.
I vdekuri nuk vetvritet.

Mesazh privat



E hodhe monedhën ?
Po ajrin si e përzieve?
Ti zgjodhe kuajt e bardhë të më ndjekësh.
Me mbylle në torrat e zeza të pritjes.
Ato janë të tejdukshme.
U bënë të tilla nga tundja e ajrit
Prej frymës tënde dhe
Aromes së ëndrrës së pardjeshme.
Unë di t'i lexoj largësitë.
Kam marrë një çmim për këtë.
Mund ta ndaj me ty , meqë askush nuk e di.
Meqë askujt s'guxoj t'ia them.

Ty po ta thëm, pa guxuar!

Kuajt e tu fluturojnë.
Edhe tejdukshmëria kalëron.
Mbi një ëndërr që dua ta shoh.
Në një ëndërr që dua të të kemë.
Ti s'më le as të ëndërroj,
Më genjen me kuaj të bardhë, te drunjte-loje serioze.
Pres e pres duke toritur gjumin.
Thonë se ; Në gjumë je i përgjysëm me vdekjen.
Bën mirë që nuk fle.
(që nuk flemë).
Ata që pinë kafe, duhan e pagjumësi të përzier me mërzi,
thonë, se mund të vdesin shpejt.
Epo, të vdekshëm se të vdekshëm ,
Pse nuk flasim të pakten.
Të pakten e të paktes, le të mendojmë për njëri tjetrin.
Edhe mendimet mjaftojnë për të zvogluar botën.
Botën, sa një grusht.
E di ku je ti tani në grushtin tim- botë?
Në kurriz të gishtit të vogël,
Majen e të cilit e kafshoj pas çdo letre që të nis." ?
Kafshohem... jo prej pendimit, por se...
Herë më duket se thashë shumë e tepër
E herë më duket se nuk i thashë të gjitha ato që,
desha të të thëm,
Ose që ti deshe .